دو دقیقه وقت بذار بخون
میرزا حسین کشیکچى در محضر امام زمان زمان(عج)

متوفى قبل از 1313 ق. از مریدان امام زمان(عجل‏اللّه تعالى فرجه‏الشریف) که با آن امام بزرگوار در ارتباط بوده و در این باره این داستان نقل است:
جناب حجةالاسلام حاج آقا جمال اصفهانى رحمةاللّه علیه (مدفون در تکیه مادر شاهزاده) به نقل از یکى از تاجران صالح و مورد اعتماد اصفهان چنین نقل فرموده است:
در مسیر مسافرتم به بیت‏اللّه الحرام، چون به نزدیکى کربلا رسیدم، آن بسته‏اى را که همه‏ى پول و مخارج سفر با باقى اثاثیه و لوازم من در آن بود، دزد برد و در کربلا هم هیچ آشنایى نداشتم که از او پول قرض کنم. تصوّر آن که با آن همه دارایى تا آنجا رسیده باشم و از حج محروم شوم، بى‏اندازه مرا غمگین و افسرده کرده بود. حیران و سرگردان مانده بودم که به ذهنم رسید شب را به مسجد کوفه بروم.
در بین راه که تنها از غم و غصه سرم را پایین انداخته بودم، دیدم سوارى با کمال هیبت و اوصافى که در وجود مبارک حضرت صاحب‏الأمرعلیه السلام بدان توصیف شده است، در برابرم پیدا شد و فرمود:
«چرا این چنین افسرده حالى؟» عرض کردم: «مسافرم و در طول مسیر خسته شده‏ام.» فرموند: «اگر علتى غیر از این دارد، بگو!» شرح حالم را عرض کردم. در این حال صدا زدند:
«هالو!» به ناگاه دیدم که شخصى با لباس نمدى، در قیافه‏ى حمال‏ها و کشیکچى‏هاى بازار اصفهان، ظاهر شد. در نزدیکى حجره‏ى ما در بازار اصفهان یک کشیکچى (محافظ و نگهبان مغازه‏ها) به نام هالو بود. در آن لحظه که آن شخص حاضر شد، خوب نگاه کردم، دیدم همان هالوى اصفهان است. حضرت به او فرمودند:
«اثاثیه‏اى را که دزد از او برده است، به او برسان! و او را به مکه ببر!» و به ناگاه ناپدید شدند. آن شخص به من گفت: «در فلان ساعت از شب به فلان جا بیا تا اثاثیه‏ات را به تو برسانم!» وقتى آنجا حاضر شدم، او هم تشریف آورد و بسته‏ى پول و اثاثیه‏ام را به دستم داد و فرمود: «درست نگاه کن و ببین اموال و اثاثیه‏ات تمام است؟» بسته را باز کردم و دیدم چیزى از آنها کم نشده است. فرمود: «برو اثاثیه‏ى خود را به کسى بسپار! و فلان زمان در فلان مکان حاضر باش تا تو را به مکه برسانم!»
من سر موعد حاضر شدم و او هم حاضر شد. فرمود: «پشت سر من بیا!» به دنبال او راه افتادم. مقدار کمى از مسافت که طى شد، به ناگاه خود را در مکه دیدم. فرمود: «بعد از اعمال حج، در فلان مکان حاضر شو تا تو را برگردانم و به رفقاى خود بگو: با شخصى دیگر از راه نزدیک‏تر آمده‏ام، تا متوجّه نشوند.»
پس از اعمال حج در موعد مقرر حاضر شدم و جناب هالو مرا به همان طریق به کربلا باز گردانید. آن جناب در مسیر رفت و برگشت به ملایمت با من سخن مى‏گفت، امّا هر وقت مى‏خواستم بپرسم که آیا شما همان هالوى بازار اصفهان هستید، هیبت او مانع از پرسیدن مى‏شد.
هنگامى که به کربلاى معلّا رسیدیم، رو به من کرد و فرمود: «آیا حق محبّت من بر گردن تو ثابت شد؟» گفتم: «بلى» فرمود: «تقاضایى دارم که به وقتش از تو خواهم خواست تا برایم انجام بدهى.» و آن گاه از من جدا شد.
.... به اصفهان آمدم و براى رفت و آمد مردم در خانه نشستم. روز اول، دیدم جناب هالو وارد شد. خواستم از جاى خویش برخیزم و به خاطر مقامى که از او دیده‏ام، او را اکرام و احترام نمایم که با اشاره از من خواست در جایم بنشینم و چیزى نگویم. آن گاه به قهوه‏خانه رفت و پیش خادم‏ها نشست و در آنجا مانند خدمتکاران چاى خورد و قلیانى کشید. بعد از آن، وقتى خواست برود، نزد من آمد و آهسته فرمود: «آن تقاضایى که از تو داشتم، این است که روز پنج‏شنبه، دو ساعت به ظهر مانده، به منزلم بیایى تا کارم را به تو بگویم! آن گاه آدرس منزلش را داد و تأکید فرمود سر ساعتى که گفتم، به این آدرس بیا! نه زودتر و نه دیرتر».
در روز موعود، با خود گفتم: «چه خوب است ساعتى زودتر بروم تا فرصتى بیابم در کنار هالو بنشینم و احوال امام زمانم را از او بپرسم. شاید به برکت همنشینى با هالو من هم آدم بشوم!» به آدرسى که فرموده بود، رفتم؛ اما هرچه گشتم، خانه‏ى او را پیدا نکردم. ساعتى گذشت تا آن که رأس ساعتى که فرموده بود، به ناگاه خانه‏اش را یافتم. آمدم در بزنم، دیدم در باز شد و سیّد بزرگوارى غرق نور، عمامه‏ى سبزى به سر و شالى مشکى به کمر، از خانه‏ى هالو خارج شد. به ناگاه دیدم که هالو نیز به دنبال آن سیّد نورانى ا زخانه خارج و با تواضع و احترام فوق‏العاده‏اى به دنبال آن جناب روان شد.
در آن هنگام شنیدم که هالو خطاب به آن بزرگوار مى‏گفت: «سیدى و مولاى! خوش آمدى! لطف فرمودید به خانه‏ى این حقیر تشریف آوردید!!» هالو تا انتهاى کوچه او را بدرقه کرد و بازگشت. در هاله‏اى از تعجّب و حیرت پرسیدم: «هالو! او که بود؟!» پاسخ داد: »واى بر تو! مولاى خود را نشناختى؟! او حجت بن الحسن‏علیه السلام بود که در آخرین روز عمرم لطف فرموده، به دیدارم آمده بود. .... و اما از تو مى‏خواهم که فردا صبح به ابتداى بازار بروى و حمال‏ها و کشیکچى‏ها را با خود به این خانه بیاورى! در این خانه باز خواهد بود و وقتى به آن وارد مى‏شوید، من از دنیا رفته‏ام. کفنم را به همراه 8 تومان پول آماده کرده‏ام و در گوشه‏ى اتاق گذاشته‏ام. آن را بردار و با کمک دیگران بدنم را غسل بده و کفن کُن و در قبرستان تخت فولاد به خاک بسپار!!».
.... صبح جمعه، غریبانه جنازه‏ى او را برداشتیم و پس از غسل و کفن، در گوشه‏اى از قبرستان تخت فولاد به خاک سپردیم. وقتى خاک‏ها را روى بدن مطهرش ریختند غرق اشک و آه فریاد زدم: «مردم! هیچ کدام از شما او را نشناختید! او یکى از اولیاى خدا و امام زمان‏علیه السلام بود».
آن گاه به سراغ همسفران مکه‏ام رفتم و همه را جمع کرده، به خانه‏ى آیت‏اللّه روضاتى رضوان‏اللّه تعالى علیه بردم و خطاب به آن جناب گفتم: «آقا! همه‏ى همسفرانم شاهدند که در طول سفر حج از آنها جدا شدم.... عاقبت امام زمان‏علیه السلام مرا نجات داد و کسى که به دستور حضرت، اموال و اثاثیه‏ام را به من بازگرداند و مرا به مسجدالحرام و از آن‏جا دوباره به کربلا رسانید، هالو بود».
آیت‏اللّه سیّد محمّد باقر چهارسوقى، به محض شنیدن این کلام، سراسیمه و گریان به سوى تخت فولاد حرکت کرد و موجى از مردم نیز به همراه او روان شدند. به سرعت خود را به قبر هالو رسانید و بر روى قبر او انداخت و گریه‏ها کرد. وقتى از روى قبر برخاست، رو به جمعیت کرد و فرمود: «مردم اصفهان! در همین جا به شما وصیت مى‏کنم که وقتى من مُردم، مرا در این جا در کنار قبر هالو دفن کنید! مى‏خواهم وقتى امام زمان‏علیه السلام به زیارت قبر هالو تشریف مى‏آورند، از روى قبر من عبور کنند و نگاهى هم به من بیندازند».
آرى، صاحب کتاب شریف روضات‏الجنات، معروف به آیت‏اللّه چهارسوقى، همواره در طول حیات پربرکت خویش، با اشاره به گوشه‏اى دورافتاده از قبرستان تخت فولاد، تأکید اکید و توصیه‏ى شدید مى‏فرمود که مرا در این زمین دفن نمایید و چون از علّت آن مى‏پرسیدند، مى‏فرمود: «این جا مدفن یکى از اولیاى مکرم الهى است و من مى‏خواهم که در جوار او دفن شوم.»